Post by Steve on Jun 10, 2009 5:02:38 GMT 1
With Bertolf's blog about Miss Montreal's 'Won't You Let Me Have My Way With You", I first learned about KISS THE GIRL, the acoustic duo of Sanne Hans (then from Ysis) and Bertolf (then from The Junes).
I found HERE a review of a concert of Kiss The Girl from 3 October 2004 at a student cafe called "Het Vliegende Paard" in Zwolle.
The review:
Er is een ideale ruimte voor akoestische muziek gevonden in het Zwols studentencafé Het Vliegende Paard. De liefhebbers moeten de weg nog een beetje vinden, maar met een programma en setting als deze, hoort dat geen probleem te zijn.
Ik vond de zaal op de begane grond van Het Vliegende Paard al leuk en gezellig aangekleed; ideaal voor akoestische muziek. Maar het is alweer een tijdje geleden dat ik er was met een muzikaal doel; blijkbaar is de boel daar tegenwoordig niet meer stil te krijgen, want de muziek voor de minder dove oortjes is naar de eerste verdieping verplaatst. En echt treuren kan ik daar niet om, want op de bovenverdieping komt de intieme sfeer die zo’n avond nodig heeft alleen maar meer uit de verf: de oppervlakte is kleiner (80 personen maximaal), de akoestiek beter, sfeerverlichting aanwezig en de bar achteraan in een langgerekte zaal, dus de muziekliefhebbers kunnen vooraan gaan zitten genieten zonder last te hebben van het keuvelende volk aan de bar.
Terwijl er zo’n twintig man publiek is, treedt Kiss The Girl als eerste aan. Het blijkt een akoestisch samenwerkingsverband te betreffen tussen Sanne Hans (Ysis) en Bertolf Lentink (The Junes). Het lijkt me de ideale combinatie: Lentink klinkt met z’n tweede stem af en toe exact als Simon, Hans met haar heesheid als Garfunkel. Zoals deze twee compacte rockcomposities akoestisch uitvoeren, doet mijn hartje sneller kloppen. En je merkt het ook aan de rest van het publiek: er is iets met deze twee. Het hele optreden blijft het stil en luistert iedereen aandachtig.
Ik herken een mooi nummer van Ysis (wat ik altijd nog een keer elektrisch wil horen), een (nagenoeg perfecte) versie van Norwegian Wood en Bertolf solo met een (op gitaar erg pittig) nummer van John Mayer. Over het geheel genomen doen de bondigheid van de nummers en het dynamisch en emotioneel erg goed overkomende stemgeluid van Hans me denken aan de meer ingetogen nummers (en akoestische versies) van Jimmy Eat World.
I don't understand everything, but I get the gist of the review. They were good, and in a way reminded the reviewer of Simon and Garfunkel! That's a great compliment. And they performed "Norwegian Wood"! That would have been good to hear!
I found HERE a review of a concert of Kiss The Girl from 3 October 2004 at a student cafe called "Het Vliegende Paard" in Zwolle.
The review:
Er is een ideale ruimte voor akoestische muziek gevonden in het Zwols studentencafé Het Vliegende Paard. De liefhebbers moeten de weg nog een beetje vinden, maar met een programma en setting als deze, hoort dat geen probleem te zijn.
Ik vond de zaal op de begane grond van Het Vliegende Paard al leuk en gezellig aangekleed; ideaal voor akoestische muziek. Maar het is alweer een tijdje geleden dat ik er was met een muzikaal doel; blijkbaar is de boel daar tegenwoordig niet meer stil te krijgen, want de muziek voor de minder dove oortjes is naar de eerste verdieping verplaatst. En echt treuren kan ik daar niet om, want op de bovenverdieping komt de intieme sfeer die zo’n avond nodig heeft alleen maar meer uit de verf: de oppervlakte is kleiner (80 personen maximaal), de akoestiek beter, sfeerverlichting aanwezig en de bar achteraan in een langgerekte zaal, dus de muziekliefhebbers kunnen vooraan gaan zitten genieten zonder last te hebben van het keuvelende volk aan de bar.
Terwijl er zo’n twintig man publiek is, treedt Kiss The Girl als eerste aan. Het blijkt een akoestisch samenwerkingsverband te betreffen tussen Sanne Hans (Ysis) en Bertolf Lentink (The Junes). Het lijkt me de ideale combinatie: Lentink klinkt met z’n tweede stem af en toe exact als Simon, Hans met haar heesheid als Garfunkel. Zoals deze twee compacte rockcomposities akoestisch uitvoeren, doet mijn hartje sneller kloppen. En je merkt het ook aan de rest van het publiek: er is iets met deze twee. Het hele optreden blijft het stil en luistert iedereen aandachtig.
Ik herken een mooi nummer van Ysis (wat ik altijd nog een keer elektrisch wil horen), een (nagenoeg perfecte) versie van Norwegian Wood en Bertolf solo met een (op gitaar erg pittig) nummer van John Mayer. Over het geheel genomen doen de bondigheid van de nummers en het dynamisch en emotioneel erg goed overkomende stemgeluid van Hans me denken aan de meer ingetogen nummers (en akoestische versies) van Jimmy Eat World.
I don't understand everything, but I get the gist of the review. They were good, and in a way reminded the reviewer of Simon and Garfunkel! That's a great compliment. And they performed "Norwegian Wood"! That would have been good to hear!
